درد دل هاي منتظران ظهور

و آن­گاه که خود را مالک خود انگاشتند و فراموش کردند مخلوق بودن خود را، و این­ که صاحب دارند و خالق، و آن هنگام که توانگران خود را صاحب حیات و بقای خود دانستند و تهی­ دستان نیز خیال کردند که اگر هم چون توانگران به خود اتکا کنند، می­ توانند از چنگال بیماری مهلک نجات یابند، همه از شهر جهت فرار از بیماری و مرگ گریختند و آن زمان خداوند فراموش شد. آنان از یاد بردند که مملوک­ اند و مخلوق. به ناگاه عذابی بس عظیم ­تر، همگان را به خواب ابدی فرو برد؛ خوابی برخاسته از غفلت و فراموشی پروردگار. سال­ها از مرگ غافلین گذشت.

مادر را دیده­ ای که چه سان از فرزند نوخاسته­ اش چشم بر نمی­ دارد و هر جا که او گام­های سست و لرزانش را می­ گذارد، بی­ اختیار یک گام از او جلوتر می­ دود؟ کودک تازه متولد شده را دیده ای که هنوز هیچ  پناهگاهی نمی­ شناسد، چه سخت می­ گرید و بی­ تابی می­ کند و در پس او مادر و پدرند که از بی قراری کودک بی­ تابند؟

و چیست آن حقیقت که پیر در خشت خام می­ بیند ولی جوان در آینه­ ی صاف و زلال زندگیش نمی ­بیند و نمی­ یابد؛ گویی غفلت و سرمستی چنان گریبان­ اش را گرفته که شه پر پروازِ درکش را شکسته است. و گاه زمان می­ گذرد­ و شیطان هم­چنان به عهد شوم خود وفاداری می­ کند. عهد گمراه کردن و دور کردن از این حقیقت. و تنها آخرین تلنگر است که چشم حقیقت­ بین و پر پرواز آدمی را می­ گشاید؛ اما...